بربادرفته

دنیام دیگه تهشه .. به خودم میگم دنیا قرار نیس از این بد تر بشه سه سال پیش یه دختر عاشق بودم و تنها.بی دفاع. دعوام کردن کسی درکم نکرد اون موقع خیلی چیزا برای از دست دادن داشتم . 19 سالم بود و از دست دادن یه نفر برام از دست دادن همه چیز بود. الان بزرگتر شدم و چیزی برای از دست دادن ندارم از چیزی نمیترسم که بخواد سرم بیاد .دلم نمیخواست مامان بابام هیچ وقت سرم حرص بخورن. ترسم فقط برای همینه. زندگیم الان تو نقطه ای هست که اگه هر چیزیو ازم بگیرن دیگه برام فرقی نداره. با خودم میگم محدودم کنن حتی همه امکاناتو ازم بگیرن . من هدفی ندارم چیزی ندارم اینا رو هم بگیرن برای خودشون . یه گوشه میشینم تا تموم شه بربادرفته...

زندگی در حال گذار اومدم مهمونی. لباسی رو تنم کردم که یه روزی با کسی که دوسش داشتم رفتیم خریدیم. ما ادما یه مدت کوتاه یه روزگار یه زمان اندک کنار همیم . فقط اخرش یه سری خاطره میمونه یه سری حسرت . یه سری حس های خوب و بد . مهم اینه میگذره و نمیمونه روی یه نقطه . گرفته ام. حس گذر و از دست دادن ها رو درک کردم و دیگه برام مهم نیس یه بار این اتفاق یا چند بار. دلم میخواد در لحظه خوشحال باشم هرچند در لحظه بودن ادمو روزمره و تباه میکنه و نیازمند هدف . ولی هر وقت خواستی، برو ،هر وقت خواستم ،میرم، دوست دارم تا وقتی با همیم بمون خوش بگذره . فقط همین. چون زندگی هیچ تهی نداره که بخوام و فکرشو کنم که تا تهش چ بربادرفته...